آن یکی عاشق به پیش یار خود

می شمرد از خدمت و از کار خود

کز برای تو چنین کردم چنان

تیرها خوردم درین رزم و سنان

مال رفت و زور رفت و نام رفت

بر من از عشقت بسی ناکام رفت

هیچ صبحم خفته یا خندان نیافت

هیچ شامم با سر و سامان نیافت

آنچ او نوشیده بود از تلخ و درد

او به تفصیلش یکایک می شمرد

نه از برای منتی بل می نمود

بر درستی محبت صد شهود

عاقلان را یک اشارت بس بود

عاشقان را تشنگی زان کی رود

می کند تکرار گفتن بی ملال

کی ز اشارت بس کند حوت از زلال

صد سخن می گفت زان درد کهن

در شکایت که نگفتم یک سخن

آتشی بودش نمی دانست چیست

لیک چون شمع از تف آن می گریست

گفت معشوق این همه کردی ولیک

گوش بگشا پهن و اندر یاب نیک

کانچ اصل اصل عشقست و ولاست

آن نکردی اینچ کردی فرعهاست

گفتش آن عاشق بگو که آن اصل چیست

گفت اصلش مردنست ونیستیست

تو همه کردی نمردی زنده ای

هین بمیر ار یار جان بازنده ای

هم در آن دم شد دراز و جان بداد

هم چو گل درباخت سر خندان و شاد

ماند آن خنده برو وقف ابد

هم چو جان و عقل عارف بی کبد

نور مه آلوده کی گردد ابد

گر زند آن نور بر هر نیک و بد

او ز جمله پاک وا گردد به ماه

هم چو نور عقل و جان سوی اله

وصف پاکی وقف بر نور مه است

تا بشش گر بر نجاسات ره است

زان نجاسات ره و آلودگی

نور را حاصل نگردد بدرگی

ارجعی بشنود نور آفتاب

سوی اصل خویش باز آمد شتاب

نه ز گلحنها برو ننگی بماند

نه ز گلشنها برو رنگی بماند

نور دیده و نوردیده بازگشت

ماند در سودای او صحرا و دشت